Σε αυτούς τους ελάχιστους ανήκει και ο γράφων.
Πιστεύω λοιπόν ότι αξίζει να μην ξεχνάμε την
δομική ανισορροπία που προκάλεσε την κρίση στις
ΗΠΑ: το ατομικό εισόδημα των Αμερικανών
δανειοληπτών δεν συμβάδιζε σε όρους πραγματικούς
με την πιστοληπτική ικανότητα τους.
Πίσω όμως από αυτή την ανισορροπία κρύβεται και
η δυναμική της σχέσης επιτοκίου-μισθού που με
την βοήθεια του φθηνού χρήματος του Greenspan,
ουσιαστικά έθρεψε την φούσκα των ενυπόθηκων
δανείων αλλά και τα στοιχήματα στις
τιτλοποιήσεις τους (τα οποία διακινούσαν στις
αγορές τράπεζες όπως η Lehman).
Θα αναρωτηθείς φίλε αναγνώστη που βρισκόμαστε
σήμερα.
Το χρήμα θα γίνει ξανά ακριβότερο, αφού
βρισκόμασταν σε μηδενικά επιτόκια σχεδόν μέχρι
τώρα.
Τα χρηματιστήρια είναι σε ιστορικά υψηλά (χωρίς
όμως να επανεπενδύουν ανάλογα οι εταιρείες) και
πολύ εύκολα μπορεί να ξεφουσκώσουν αφού οι
δασμοί του Trump έχουν πυροδοτήσει διεθνή
εμπορικό πόλεμο.
Και φυσικά η ανάπτυξη είναι διεθνώς σχεδόν
αναιμική, κυρίως σε χώρες όπως εμείς που
εξήλθαμε μεγάλης ύφεσης.
Τα δε κρατικά και ιδιωτικά χρέη έχουν χτυπήσει
επίπεδα ρεκόρ με τις κεντρικές τράπεζες να έχουν
φουσκώσει τους ισολογισμούς τους με ότι ''αξίες''
αγόρασαν από τις εμπορικές (ποσοτική χαλάρωση)
και στις οποίες παρείχαν χρήμα που δεν έφθασε
στην παραγωγή και το εμπόριο(και οι οποίες
εμπορικές ακόμα δεν ξεκαθάρισαν τα χαρτοφυλάκια
τους και δεν απομοχλεύθηκαν από τον αέρα που
έπαιζαν,ούτε απαλλάχθηκαν εντελώς από τα κόκκινα
δάνεια που παρείχαν).
Έμαθε άραγε ο μαγικός κόσμος της
χρηματοοικονομίας αλλά και οι κυβερνήσεις τα
λάθη του μέσα σε αυτή την δεκαετία; Θα εξέλθουμε
από την προσομοιωτική κατάσταση κρατικής
πυρόσβεσης που έσωσε την διεθνή ελίτ του
χρήματος από την σίγουρη χρεοκοπία;
Και πόσο αποτελεσματικά τελικά δρούν οι αγορές
όταν κάποιοι κολοσσοί επιβιώνουν (too big to
fail) με λεφτά φορολογουμένων και κάποιοι άλλοι-
ελάχιστοι- απλά καταρρέουν;
Με ενδιαφέρει φίλε αναγνώστη να μην ξεχάσουμε
την στρεβλωτική αρχή που προκαλεί όλες αυτές τις
κρίσεις.Γιατί υπάρχει πυρηνική αιτία της όποιας
κρίσης(δημοσιονομική, νομισματική, τραπεζική,
εμπορική) που τελικά ανάγει το φαινόμενο στην
εμφανή πλέον κρίση υπερσυσσώρευσης, με παγίδα
ρευστότητας και διευρυμένες ανισότητες.
Αναφέρομαι στην αναντιστοιχία μεταξύ
μισθού-κερδών και σε αυτήν μεταξύ εργασίας-
μισθού. Αυτή ήταν η αιτία που η ανθρωπότητα
χρεώθηκε για να πάρει σπίτι και αυτοκίνητο, σε
εποχές φθηνού χρήματος με ασύμμετρη πληροφόρηση
και σχετικά υψηλά επιτόκια.
Ενυπόθηκες αξίες κατέρρευσαν και οι
τιτλοποιήσεις των οφειλών τζογαρίστηκαν με αέρα
στο καζίνο των παραγώγων και των αδιαφανών
επενδυτικών προϊόντων, με τις ευλογίες των οίκων
αξιολόγησης.
Κρατικά ελλείμματα από δημοσιονομικά απείθαρχες
χώρες καλύφθηκαν με νέο υπερεθνικό δανεισμό (μνημόνια)
αφού εν τω μεταξύ ξεφορτώθηκαν οι ιδιωτικές
τράπεζες τα σκάρτα κρατικά ομόλογα (πχ. Ελλάδας).
Όλα αυτά δεν ταιριάζουν με το manual των
ορθόδοξων οικονομικών. Πρόκειται για
προσομοιωτική εικόνα, για πρόσμιξη στοιχείων
μονεταριστικής πολιτικής, δημοσιονομικής
παρέμβασης, νεοκευνσιανών πειραμάτων και
νεοφιλελεύθερων πρακτικών απορρύθμισης αγορών
εργασίας και όχι μόνο.
Η οικονομική θεωρία, δέκα χρόνια μετά την κρίση
στις ΗΠΑ, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μέχρι πότε;
Μέχρι την επόμενη κρίση (και μέχρι να
ξαναρωτήσει η βασίλισσα Ελισάβετ- ζωή να έχει η
γυναίκα- τους οικονομολόγους του LSE, γιατί δεν
τα προέβλεψαν όλα αυτά...)
Ηλίας Καραβόλιας – European Business Review
|
